Eva Visser

Al een tijdje voelde ik een knobbel in mijn borst. Het zat mij niet lekker, ik was bang dat het iets kwaadaardigs was. Op 21-jarige leeftijd ben ik voor de zekerheid toch maar naar de huisarts gegaan. Zij voelde het knobbeltje en stelde me gerust. Dit was normaal op mijn leeftijd. Met het advies om een stevigere bh aan te schaffen ben ik weer naar huis gegaan.

Het knobbeltje bleef en mijn gevoel vertelde mij dat het niet goed zat. Precies één jaar later ben ik voor een second opinion naar een andere huisarts gegaan. Ook zij voelde het knobbeltje, maar gaf aan geen röntgen ogen te hebben. ‘Maak je maar geen zorgen, je bent nog zo jong’, zei ze. Een dag later kon ik al op de mammapoli terecht, even voor de zekerheid.

Binnen een paar uur was ik een lichamelijk onderzoek, echo, mammografie en een aantal puncties verder. Tijdens de echo kon ik al uit de reacties van de artsen en verpleegkundigen horen dat het niet goed was. Toen de verpleegkundige vroeg hoelang ik er al mee rond liep wist ik het zeker, ik heb borstkanker. Na alle onderzoeken kwamen we terug bij de mammachirurg en die vertelde met tranen in haar ogen dat het inderdaad borstkanker was.  

Vanaf dat moment ben ik eigenlijk geleefd. Ik ben een achtbaan ingestapt en heb gedaan wat ik kon/moest doen om beter te worden. De eerste dagen bestonden vooral uit angst en onzekerheid. Angst voor uitzaaiingen, bang om hieraan te overlijden. Na allerlei onderzoeken bleek dat de kanker zich niet had uitgezaaid en kreeg ik een behandelplan.  

Vijf weken na de diagnose zat ik in het ziekenhuis voor chemokuren en immuuntherapie. Omdat ik eventueel onvruchtbaar kon worden, heb ik hieraan voorafgaand nog een eicelpunctie gehad. De coldcap werkte niet en binnen twee maanden was ik kaal. Ik heb in totaal 18 keer chemo gehad en hoe verder ik kwam, hoe zieker ik ervan werd. Gelukkig sloeg de medicatie goed aan. Vervolgens stond er een borstamputatie op mij te wachten. Eigenlijk moest ik eerst wat aansterken, maar door corona hadden we geen tijd te verliezen. We konden het risico niet lopen dat de operatie werd uitgesteld.  

Ondertussen is ook mijn andere borst preventief geamputeerd en heb ik een reconstructie gehad. Voor de komende jaren heb ik nog hormoontherapie. Gelukkig ervaar ik daar momenteel weinig bijwerkingen van.  

Het gaat steeds beter met mij. Het was een ontzettend zware tijd, maar ik heb er ook veel voor terug gekregen. Ik ben mij nu ontzettend bewust van het feit dat je niet weet wat er in je leven op je pad komt. Daarom vind ik het belangrijk om herinneringen te maken met de mensen die je liefhebt.

Mijn verhaal heb ik gedeeld in het boek Huisje, boompje .. borstkanker. Met als doel de volgende boodschap te verspreiden: kanker kent geen leeftijdsgrens.