Ik ben Manuela, 34 jaar, moeder van 3 jongens (1, 3 & 9 jaar), partner van Harm, werkzaam als coördinerend ondersteuner op een woning voor mensen met een verstandelijke beperking. 

De dag voor kerst 2020 voelde m’n borst hard aan, alsof hij gestuwd was. 6 maanden daarvoor was ik bevallen van onze jongste zoon Benjamin. 

Toch maar de huisarts bellen en ik kon gelijk terecht. Er was helaas geen geruststelling, ze wou dat ik het liet onderzoeken in het ziekenhuis. Met kerst heb ik gewerkt en kon ik de gedachten goed verzetten. Grote kans dat er niets aan de hand is hield ik in gedachten.

De dag na kerst mocht ik me al vroeg melden in het ziekenhuis. Er werd wat gezien op de mammografie, maar ze wist niet wat het was (dat klonk mij goed, want ze zien zoveel zieke borsten; die herken je dan toch wel?)

Toen de echo gemaakt werd vertrok haar gezicht. Ik had al een gevoel dat dit niet veel goeds betekende, maar vond dat het eerst maar bewezen moest worden door het biopt wat ze hadden genomen. Die dag waren we thuis met ons gezin. Eind van de dag werd ik gebeld; borstkanker met uitzaaiingen in de lymfeklieren. Verder onderzoek zou moeten uitwijzen hoe verder te gaan. De 2 weken daarna werd ik geleefd door ziekenhuisbezoeken. We waren verdrietig, angstig soms. Zie ik mijn kindjes wel opgroeien? Zullen ze weten wie hun moeder is? Uiteindelijk bleek het niet verder uitgezaaid te zijn. Graad 3. Borstkanker. Ik. Dat is onwerkelijk want ik voelde me top fit. 

Al gauw begon de chemotherapie, totaal 17 keer. Elke week ben ik blijven sporten met m’n personal trainer. De ene keer wat fanatieker dan de andere keer. Ik denk dat dat een grote bijdrage heeft geleverd aan hoe ik de behandelingen ben door gekomen. 

Na de chemo, even tijd om bij te komen; wat rust aan m’n lijf. Next: borstamputatie want de tumor was op zijn grootst gemeten bijna 9cm. 

Daarvan herstelde ik gelukkig snel. De weken erna mocht ik niet tillen. Best lastig met 2 kleine kindjes thuis. Er wordt een “tildienst” in het leven geroepen zodat Harm kan werken, en ik hulp heb met tillen. Vrienden, ons oppas meisje, opa & oma kwamen helpen. Dat was heel fijn! 

Immunotherapie en de bestralingen daar vloog ik ook doorheen, ik had er weinig last van. Tot een aantal weken na de bestraling de huid toch wat strak voelt. Bewegingen met rechts gaan iets moeizamer. Door dit hele proces heb ik hele fijne ondersteuning gekregen. ❤️  voor mijn gezin. 

M’n lichaam is anders, maar ben er trots op. Alle behandelingen doorstaan, ik ben er nog. Met 1 borst. Maar ach, die maken de vrouw niet als je het mij vraagt. 

Liefs Manuela