Martine Rademaker

Op woensdag 26 september 2018 had ik (na een uur worstelen met internet) eindelijk de wel begeerde concertkaartjes plus meet and greet voor een concert in Nederland van Melissa Etheridge in de pocket voor mij en mijn dochter. We voelden ons de koning te rijk. Met deze rush in mijn lijf kreeg ik amper een half uur later te horen: graag snel een afspraak maken in het ziekenhuis, u heeft ‘mogelijk’ borstkanker. De uitslag van de standaard controle op de ‘borstenbus’. 

Dat wezenloze gevoel. Dit kan niet waar wezen. Zoveel mensen voorbij zien komen met kanker die het succesvol overleefden. Zoveel mensen die de wedstrijd met kanker verloren, waar je eindigde met afscheid in het uitvaartcentrum. Al die keren denken dat je er iets van begrijpt. Totdat je het zelf ‘mogelijk’ hebt. Weten: ik heb het nooit wezenlijk begrepen. Mijn moeder overleed op mijn 16e aan kanker. Haar keuze, geen behandeling, was ik toen woedend om. Zij wenste waardig en met haar haar te sterven. Een maand voor mijn eigen bericht, inmiddels zelf 53 jaar, zat ik stellig aan een vriendin te vertellen dat ik eindelijk mijn moeder begreep. Dat ik daar wellicht ook voor zou kiezen. 

En dan krijg je zelf het vonnis borstkanker.

Het woordje ‘mogelijk’ was inmiddels vervallen. De kanker was 2 dagen later definitief. Het werkelijk zelf kanker hebben, flikkert alle denkprocessen en stelligheden bijzonder snel in de kliko. De mantra die in mij direct opkwam, heb ik stug vastgehouden: dit gaat opgelost worden! Ondanks iedereen die dit oneerlijke proces met hun leven hadden moeten bekopen. Arrogantie was mijn enige reddingsboei. En ja, als het moest zou ik het hele medische circus doorlopen. Mijn dochter en ik zouden naar dat concert en de meet en greet, al had ze mij met bed en al naar binnen moeten schuiven.

Ik heb mazzel gehad. Heel veel mazzel! Een borstamputatie bleek afdoende. Het hele proces doet gekke dingen met je humor, met je moed, met je emoties, met hulp vragen. De moed om het te melden aan mensen om je heen, waar je van houdt. Die van jou houden en legitiem hun emoties uiten hierover. Terwijl je er zelf alles aan doet om niet vol te lopen, jezelf bij elkaar probeert te houden. De arts die een borst-besparende operatie wil doen. Terwijl ik roep: ‘ik wil een volledige amputatie. Heb veel plezier van het ding gehad, maar hij heeft ‘t nu verpest. Dus weg. En ik wil ook geen implantaat’. ‘Maar dat willen de meeste vrouwen niet’ sputterde de arts nog na. Mijn wens was helder en werd uitgevoerd. Het ‘hartkussentje’ wat ik ruim voor de operatie kreeg, was voor na de operatie. Gemaakt door mensen die borstkanker hadden gehad. Ik kon amper huilen om de trein waar ik in zat, maar dat kussentje was goed voor een tranenvloed. De galgenhumor en gein bij alle mogelijke vervangende borsten die voorbij kwamen. Tot gebreide aan toe. Bij de ‘borstenbus’ (die er nog stond) koekjes langs brengen (tot hun verbazing) omdat ik zo intens blij was dat die bestond. Alle steun tijdens de onderzoeken, de operatie en het helingsproces erna. De kniertje bakjes die mij gebracht werden. Want ik moest goed eten. De vuilniszak die werd weggebracht. Het bed wat voor je wordt opgemaakt. Want hoe graag ik ook wilde, hoe eigenwijs ik ook was, ik moest accepteren dat ik weinig kon. Het moment dat je de aangepaste bh eindelijk hebt en je dat t-shirt met tekst eindelijk weer kan dragen zonder dat de tekst scheef staat.

Over alle lichamelijke ellende is genoeg te vinden op internet. Daarom schrijf ik over wat het met mij deed. Het was 1 grote les. In dat je mazzel moet hebben. Dat er niet 1 weg is, in hoe ermee om te gaan. Een les in nederigheid. In niet een ander vertellen wat het beste is. Dat een mantra verzinnen mij hielp. Dat humor mij hielp. Dat hulp vragen mij hielp. Nederigheid in het besef dat er zoveel mensen zijn die van mij houden. 

Ik mocht verder. Iet wat gehandicapt toen, maar toch, ben ik met mijn dochter naar dat concert geweest. Ik mocht verder. Daar ben ik dankbaar voor.

‘Never be ashamed of a scar

It simply means you where stronger

Than whatever tried to hurt you’

Martine