Michelle Beukenkamp
Borstkanker kwam al voor in onze familie, mijn grootmoeder was al jong ziek en ze heeft mij alleen als baby gekend. Mijn eigen moeder werd ook heel jong ziek, en ook weer mijn dochter Maike alleen als baby gekend, l'histoire se répète. Apart hoe het leven dat doet, zie je ook vaak in familie opstellingen, dat vaak familiaire dingen zich herhalen.
Op een gegeven moment kwam er ter sprake dat het eventueel ook de erfelijke vorm zou kunnen zijn. Mijn moeder overleed in 1994, ze was net 50 geworden en de keuze om mezelf te laten testen was dan ook niet moeilijk, dat zijn keuzes en vooral heel persoonlijke keuzes. Ik ken ook vrouwen die het liever niet willen weten en dat is ook helemaal ok.
Ik had al een onderbuik gevoel dat ik draagster was en dat bleek ook zo te zijn, BRCA 2 gen. Omdat ik al moeder was van twee heerlijke kinderen, en de taak er op zat in mijn visie van mijn borsten was de beslissing destijds weloverwogen om mijn borsten weg te laten halen door een dubbele mastectomie. Ook had ik mijn moeder nog steeds op mijn netvlies, zo lang zo ziek en zo jong overleden. Ik koos voor het leven en overleven maar dat was nog niet zo simpel, al dacht ik dat wel van te voren.
In 2005 was de operatie eindelijk een feit, in het UMC maar die ging niet zoals gepland, ik kreeg een nabloeding en midden in de nacht weer de operatiekamer in. Ik weet nog zo goed het gevoel van paniek en angst terwijl ik de chirurge aankeek en zei “maar ik doe dit juist om te overleven, dat is gek, gaat het nu toch mis?” Ze hebben mij bijna negen en een half uur geopereerd en de protheses meteen plaatsen was geen optie meer dus werden er expanders in gezet. Wat ik dacht even te doen, werd een lange weg, zowel lichamelijk als geestelijk. Ik heb destijds een journal bijgehouden wat enorm hielp want er waren eigenlijk buiten de medici geen manieren om houvast te vinden in het nemen van dit soort beslissingen en vooral de nazorg, dus het was een eenzame weg.
Ook is er de weg van de vragen, “oh, heb je dat dan preventief gedaan?”, “je bent niet ziek geweest?”, “ Dapper van je”, “je had toch hetzelfde moeten doen als je borstkanker had gekregen?”, het werden en zijn altijd boeiende gesprekken. En ergens ook het gevoel van een soort schaamte naar de vrouwen die ziek waren, want wat ik gedaan heb is minder erg. Van wat ik “even” ging doen werd een lange maar ook mooie weg naar mezelf, vooral liefde voor mezelf. Dat begon met een opleiding professionele communicatie en ontwikkeling psychologie, systemisch werk, Transactionele analyse, NLP en Enneagrammen. Veel cursussen, jaar school of life, jaar medische basis kennis en veel familieopstellings en andere spirituele (Wat in mijn beleving gewoon de zoektocht is naar zelf en ieder van ons doet dat op hun eigen manier) reizen. Tussendoor relaties die over gingen zowel mijn mannen als mijn vrienden, en ik ben er achter dat we toch in die trein zitten en mensen komen en gaan, soms iemand die lang meereist, voor altijd en de ander snel weer uitstapt en vooral de rust te vinden dat het helemaal ok is.
Maar ook het afscheid van twee lichaamsdelen, want zo stond ik er in maar het is zoveel meer geweest, verweven met mijn hele zijn, liefde voor zelf en vooral accepteren dat mijn keuzes voor mezelf goed waren wat verder er ook iemand van dacht. En door alles heen kwamen veel meer dingen naar boven, de aparte levensloop die er al was voor de keuzes, als kind al, de opvoeding, de wereld over, een broer die op 18 jarige leeftijd overleed, de ziekte van mijn moeder. Maar de keuze om echt naar mezelf te gaan heeft wel degelijk te maken met de keuze om mijn borsten weg te laten halen, want het werden uiteindelijk zes operaties voor mijn borsten alleen door allemaal complicaties maar die medische info ga ik jullie besparen, of wie weet nog een keer in een boek of blog omschrijven. In 2012 zijn ook mijn eierstokken verwijderd dus de overgang kwam er ook nog even lekker overheen denderen.
Door alles heen heb ik absoluut geen spijt van de keuze die ik toen heb gemaakt, ook al heeft het een tijd mijn vertrouwen weg genomen in mijn lichaam en sowieso in mijn zijn. Mijn dochter Maike (inmiddels 28) is ook draagster en ook al is het haar eigen weg kunnen we er heel goed over praten en laat zij zich nu ook om het half jaar testen.
Uiteindelijk ben ik dichter bij mezelf dan ooit, is het vertrouwen en vooral de liefde voor het lichaam hersteld want het heeft veel te verduren gehad. Maar ook als mens een enorme groei doorgemaakt en probeer zoveel mogelijk in het nu te leven, met dankbaarheid voor ook vooral de kleine dingen in het leven. Ik leef al vijf jaar langer dan mijn moeder, dat is wel eens gek, en ik mis haar nog elke dag.
De rugzak is inmiddels een schatkist geworden.