Diana van Dommelen
Eind Mei 2019 ging ik naar de huisarts daar ik duidelijk een hard stukje voelde aan de zijkant van mijn linkerborst. De huisarts wimpelde het een beetje weg en zei dat het met mijn cylcus te maken had en het hoogstwaarschijnlijk een klier was . Ik in de auto nog denken...'"Nou ben ik bijna 52 ...weet toch wel het verschil tussen klier en iets anders en voelde heel apart.
Gezien ik met veel sollicitaties bezig was , met longproblemen liep en hier allerlei onderzoeken voor had, zette ik het 'bultje' op een zijspoor en niet veel meer aan gedacht. Tot begin juli, ik het bultje toch echt nog steeds voelde en er een afspraak stond bij de huisarts, collega van degene die me eerder naar huis stuurde. Dit was een afrondend gesprek voor longonderzoeken maar toch vroeg ik ook 'voorzichtig''of ze ook even naar 'bultje' wilde kijken. Dat hoefde niet en ze verwees me meteen door naar ziekenhuis. Tot mijn verbazing duurde dit ook nog eens dik 2 weken voor ik terecht kon voor de mammografie.
Op de bewuste dag voelde ik me wel wat vreemd en ging met mijn pa een reis boeken naar Mallorca in augustus. Twijfelde nog maar dacht zal toch niet ....als positief gestemd mens . Einde dag de mammo en hoe stoer ik altijd ben, dat wilde ik ook alleen doen. Nou dat heb ik geweten. Het ging heel rap van mammo, echo, biopt en bezorgde verpleegsters rond het computerscherm naar buiten met een afspraak voor bijna een week verder. Er werd heel veel sterkte gewenst bij vertrek en dat voelde niet best.
Anyway, het werd een bijzondere week, de volgende dag mijn verjaardag, temperaturen van bijna 40 graden in de avond en strandfeestjes alsof het de laatste keren waren. Maandag 29 juli einde dag was het zover en mijn ouders wilden beide mee. Het gezicht van de arts vergeet ik nooit meer....Borstkanker stadium 2.... De prognose was desaltniettemin goed maar toch. Buiten ff goed gehuild en doorgaan. Het was een knobbeltje van slecht 0,9 cm, hormoongerelateerd , goed te opereren en te behandelen. Mijn dochter moest ik die avond van Schiphol halen en meteen daar verteld met een bak koffie. Ik moest wel sterk zijn!! Ik heb dan ook wederom mijn overlevingsmodus aangezet en wat me zo bij is gebleven dat ik een ieder moest geruststellen dat het wel goed zou komen. Inmiddels weet ik van andere kankerpatiënten dat dat vaak zo is en de paniek om de kankerpatiënt groot is .
Ik denk eigenlijk dat dit een van de grootste valkuilen is voor kankerpatiënten, jammer eigenlijk terwijl ook ik hunkerde naar zorg en begrip. Dat was zeker toen de bestralingsarts mij dat ook nog eens duidelijk maakte dat IK nu het belangrijkste moest zijn. Dat was een mooi leermoment die ik nog steeds aan het uitwerken ben en heel erg dankbaar voor ben dat ik dat hierdoor ben gaan erkennen als noodzaak.
Terug bij de les...
Ik had de keuze om op vakantie te mogen van de chrirurg en willen van mijn ouders. Ik heb dat dan ook gedaan om mijzelf en naasten, ouders en dochter naar een level te trekken om het allemaal aan te gaan. Dat was in ieder geval goed gelukt en was ook bijzonder, zo anders dan anders. Eind augustus werd ik geopereerd en mocht zoals een ieder na een dag naar huis. Bijzonder vond ik dat, zeker daar ik in het ziekenhuis geen enkele begeleiding kreeg. En dan bedoel ik uitleg, douchen, wat is er gebeurd, naar huis en wat nu... Anyway ik kan me voorstellen dat als de operatie erger was uitgevallen, bij mij "slechts" borstbesparend, maar 2 ons eraf en 3 klieren verwijderd, vrouwen een stuk minder "goed" naar huis gaan. Ik heb dat ook de volgende dag aan de mammopoli gemeld, maarja daar wordt weinig mee gedaan.
Een week later de uitslag en die was gelukkig goed al had ik wel reserves voor mezelf opgebouwd want tsja je weet nu toch maar niet .... Ik hield een borstamoputatie en eventuele chemo toch als mogelijkheden. Hormoontherapie is ook nog aangeboden maar heb ik afgeslagen gezien de kans dat ik opnieuw borstkanker zal krijgen klein zou zijn en de pillen veel schade konden doen in verhouding met wat het zou opleveren. Wel 15 bestralingen ipv 10 ...daar was ik eerst wat teleurgesteld over gezien ik niet goed wist wat me te wachten stond.
De eerste bestralingen vond ik wel ok en meevallen, maar naarmate de tijd vorderde werd ik erg moe.Wat wel heel fijn was, dat ik geen enkele bestraling alleen hoefde te doen, gezien mijn familie of een vriendin perse mee wilde en tourbeurtenschema hadden gemaakt !
Het end kwam in zicht en nu .....Tsja dat werd lastig... Buiten controles bij bestralingsarts en chirurg heb ik weinig begeleiding gekregen en nu elk jaar controle. Ik zeg ... bijzonder dat er niet meer wordt aangeboden voor mijn soort gevallen, die geen lichamelijke naproblemen hebben en überhaupt meer aandacht in het natraject.
Ik besef me dat ik het zelf onderschat en vaak zeg ik heb slechts ....blablabla en vragen niet mijn sterkste punt is ...Ik weet nu wel beter. Nu 1,5 jaar verder kan ik zeggen I am stronger because of it. Nog steeds vind ik dat ik in het scenario borstkanker geluk heb gehad.....Daardoor omarm ik het leven meer, voel me anders en warmer al ben ik nog steeds lerende meer van mezelf te houden.
Diana van Dommelen