Els van Dierendonck
Ik ben Elseline (kortweg Els of Else): Het was vrijdag 11-11-2016 en drie dagen daarvoor had ik Laurent in Bordeaux ontmoet. Na maanden schrijven, kwam de ontmoeting. Ik was al stiekem verliefd en hij ook. En zo was hij de laatste die mijn borsten beminde. 11 november is ook de dag van het einde van de oorlog (armestice) in Frankrijk. Ik geloof in synchroniciteit en symboliek.
Ik had vrede met mijn keuze. Daar lag ik op de brancard, de plastisch chirurg had zijn klasje meegenomen om een prachtige ontwerptekening te maken van mijn nieuwe borsten. Daarna kwam de chirurg en de gynaecoloog. Ik had voor een 3 in 1 operatie gekozen, nuchter en besluitkrachtig als ik ben. Ik kreeg een beeld van een prachtig groen doosje met een roze strik eromheen en zo ging ik in alle rust de OK in. Ik heb nooit een moment getwijfeld dat dit niet de goede beslissing was.
Op 26 mei 2016, terwijl ik midden in een mediation zat vanwege een arbeidsconflict, werd er bij mij in de de kanker in de linkerborst geconstateerd. Ik ontving het met ongeloof. Twee weken later begreep ik dat het ernst was. Mijn zoon was erbij. De uitslag van de MRI werd meegedeeld en meer. Er was ook een aneurysma gezien. Ik stortte in toen de oncoloog me vertelde dat ik eerst een stent nodig had. 3 dagen later was het de cardioloog die geruststelde. Eerst de borstkanker, dan zien we verder.
En zo kon ik mij geheel geven. Eerst een borst-besparende operatie met advies chemo. Ik zei meteen ‘Nee’. Mijn intuïtie is soms zo nadrukkelijk aanwezig, dat er geen ontkomen aan is. En zo onderzocht ik wat ik zo sterk voelde, las het pathologisch rapport 100 keer en kwam tot vragen, waarop ik antwoord wilde hebben en argumenten die ik inbracht. Er werd echter niet geluisterd. Het advies bleef chemo, terwijl ik er geen goede vóór chemo kon vinden. Ik zei opnieuw ‘Nee’. Dat heb ik heel vaak moeten zeggen. Ik sprak over een mogelijke erfelijke aanleg en kreeg gehoor bij de radiotherapeute om het vergeten gen onderzoek te doen. En ja, BRCA1.
De radiotherapie werd geannuleerd en de borstamputatie die ik zo intuïtief had besloten werd mogelijk. Mijn nieuwe borsten werden geboren. Ik heb gekozen voor implantaten met zoutoplossing, Je moet het specifiek vragen anders adviseren ze siliconen. Voor mij was de kankerperiode ook één van veel onderzoek, praten, adviezen vragen, vragen stellen en je gevoel volgen!
In maanden dat ik moest wachten, fietste heel veel, ging wekelijks naar de sauna, zat achter op de motor bij een vriend, was bij een orthomoleculaire arts, mijn vroegere huisarts uit Apeldoorn gevraagd om mee te kijken en te luisteren naar mijn analyses, deed systemisch werk met paarden, was vegetarisch en bio geworden en nodigde mijn collega’s uit voor borrels, maakte muziekverhalen, gedichten en begon te schilderen en te tekenen en schreef met Laurent.
Ik voelde mij omringd door vriendschap en ik was vol van een intense positiviteit om het leven te laten sprankelen. En dat lukte! Mijn zoon vertrok naar Vancouver. “Zorg maar voor mooie cijfers, zei ik glimlachend. Ik kon hem niet wegbrengen. Hij was bang, maar ik zei, als het niet goed gaat, heb ik nog 2 jaar en dan gaan we samen reizen voordat ik afscheid neem. En hij ging en had super cijfers.
Voor mij betekende die tijd heel veel. Ik voelde een innerlijke sterkte, een weten. Een jaar later werd mijn hypothese bevestigd door een andere oncologe bevestigd “Er zit iets in uw verhaal, mevrouw. Het is inderdaad een ingekapselde tumor geweest en er lopen geen bloedvaatjes doorheen. Dit jaar was mijn aneurysma aan de beurt. Ook voorvoelt. Een ander verhaal. Ook hier een sprankeltje er weer, tussen al het alleen zijn in de ziekenhuizen mij vertelde op te staan.
Vandaag de dag voel ik met mensen mee, het is moeilijk voor mensen die kanker krijgen. Ziekenhuizen die bezoek verbieden vanwege corona, chemo en ook het vaccin. Is er voldoende aandacht voor jou? Wat en hoe ga je doen? Ik ben dankbaar dat ik in die tijd zo mijn eigen keuze heb mogen en kunnen maken, naar mijn intuitie heb geluisterd. Ik sta open voor contact.
Els
