Kim van Aalderen

‘Ik zal er niet omheen draaien, je hebt borstkanker!’ Kennelijk moest de arts het snel kwijt, want we zaten nog niet eens toen ze ons dit vertelde. Dit was 2 december 2020, onze wereld stond compleet op zijn kop. Ik was 32 jaar, twee prachtige kinderen, een lieve partner, een fijne woning en volop in het leven. Maar dat maakt deze rotziekte niet uit, het komt wanneer het komt. Het enige dat dan kan is op de overleefmodus door gaan. Knop om en gaan met die banaan. Want veel andere keuze heb je niet. 

Deze ellende begon met een knobbeltje in het borst. Deze ontdekte ik tijdens het douchen. Op aandringen van mijn partner heb ik toen toch een afspraak gemaakt bij de huisarts. Maar er gingen nog geen alarmbellen af, ik was immers veel te jong. De huisarts maakte er ook niet zoveel van, ik moest mijn menstruatie afwachten. Als het daarna er nog zat werd ik doorverwezen voor een mammografie.

Vijf weken later stond ik in het ziekenhuis. Nu gingen er toch wel wat alarmbelletjes af. Op de mammografie konden ze niks zien, dus werd er een echo gemaakt. We grapte nog dat we leukere echo’s hadden gehad als deze. Direct moest er puncties worden genomen. Wat deed dit pijn, ik zag dat mijn partner in de hoek van de kamer schrok van de harde klik toen ze een ‘hapje’ uit mijn borst namen. 

En toen begon het wachten, nog meer puncties, onderzoeken en vooral veel onzekerheid, stress en allerhande scenario’s die je je op zo’n moment door je hoofd haalt. Ik heb echt gedacht dat ik dood zou gaan. We hebben ook nog een gen onderzoek laten doen, wat uiteindelijk voor nog meer vertraging zorgde. Pas 14 januari werd ik geopereerd, een borstsparende operatie. Enorm spannend vond ik het, het vertrouwen in mijn lijf is helemaal weg.

Vier weken later kregen we te horen dat er 1 microscopische uitzaaiing in mijn lymfeklier was gevonden en dat de snijdvlakken niet schoon waren, ze moesten alsnog mijn borst amputeren. Ik was vooral verdrietig en gefrustreerd, nog een operatie en wat voor één! Ook werd ik direct doorverwezen naar een plastisch chirurg, de volgende dag zaten we daar al op het spreekuur. Er was geen tijd om alles te verwerken en binnen 2 dagen moest ik beslissen welke reconstructie ik wilde. Alle opties voelden slecht. Daarom besloot ik om (voorlopig) niets te laten doen. Wat een opluchting was dat en ik sta nog steeds achter deze keuze. Het is zoals het is, mijn litteken is heel erg netjes en ik heb geaccepteerd dat ik een borst mis.

Nog geen week later lag ik weer op de operatietafel en moest ik afscheid nemen van een lichaamsdeel wat ik altijd voor lief had genomen, maar wat me wel vrouw maakte. Toen ik wakker werd heb ik direct gekeken, ja hij was echt weg. Het voelde gek, maar ergens was ik ook opgelucht. Gelukkig waren de snijvlakken nu wel schoon, maar er was nog een 2e tumor gevonden! Hier schrokken we enorm van, deze heeft niemand gezien op de echo of scans. Maar ook deze was nu weg, het was een extra bevestiging dat het goed was dat mijn borst weg was. 

De chemo’s waren verschrikkelijk, je hebt geen idee wat je te wachten staat. Je voelt je ziek, je haar valt uit en in eens ben je ook voor de buitenwereld een kankerpatiënt. Het moeilijkste vond ik het nog om er niet te kunnen zijn voor onze 2 dochters. Ik kon niet de moeder zijn die ik was. Hoe bereid je je kinderen voor op zo’n verschrikkelijke periode. Ik heb geprobeerd ze het zo goed mogelijk uit te leggen, maar waar trek je de grens? Want in mijn beleving hoeven ze niet alles te weten, daar vind ik ze te jong voor. Ik zocht naar kinderboeken, maar die zijn er niet heel veel. Dus besloot ik zelf een verhaaltje te schrijven. Over een prinses met een monstertje dat op haar borst groeide. Dit werkte, zo wist ik de meisjes mee te nemen in het behandeltraject maar dan in hun eigen taal.

Ondertussen zitten mijn chemo’s erop, 4 zware en 12 lichtere en ook de 15 bestralingen heb ik gehad. De immuno krijg ik nog steeds en ook de hormoontherapie slik ik elke ochtend braaf. Mijn haren beginnen weer te groeien, al kan ik maar moeilijk wennen aan de nieuwe ik. Het zware lichamelijke stuk zit erop, maar ik heb nog een lange weg te gaan. 

Om dit allemaal te verwerken ben ik begonnen om mijn verhaal te illustreren. Ik deel deze op mijn Instagram pagina en hoop hiermee ook lotgenoten te kunnen helpen. Want deze ziekte is zwaar genoeg, dus een beetje tumor humor op zijn tijd kan iedereen wel gebruiken.

Kim