Emmy Lamers
Vlak voor oudjaar 2020 voelde ik een bobbeltje in mijn linkerborst. Vlak ervoor had ik al een afspraak gemaakt voor het bevolkingsonderzoek. Eigenlijk weet je al dat het foute boel is. Maar toch… 18 januari dit jaar werd ik gebeld door de huisarts. Ik kon meteen de volgende dag voor een echo, punctie en biopten. BioptEN, want er waren 2 tumoren gevonden. En dan gaat het hele circus van start: eerst een MRI en een PET scan. En dan besef ik pas echt dat ik nu aan de andere kant sta. Ik ben nl 37 jaar lang radiotherapeutisch laborant geweest en sinds kort met vervroegd pensioen. Ik heb altijd patiënten met kanker bestraald en vooral hun bestralingsplannen gemaakt. Ik weet dus van de hoed tot de rand. Ik heb dat als heel fijn ervaren. Als geen ander weet ik de complexiteit van de behandeling van borstkanker en de behandelmogelijkheden. Dat zijn er echt heel veel. Afhankelijk van vele factoren, zoals bijvoorbeeld leeftijd, stadium, hormoongevoeligheid, voor of na de overgang. En er zijn nog meer factoren die een rol kunnen spelen. Daarbij horen evenzoveel verschillende behandelmogelijkheden. Waaronder chemo- en immunotherapie.
Alle opties had ik in mij hoofd al bedacht; wat doe ik bij dit en wat doe ik bij dat. Langzaam vallen er steeds meer mogelijke behandelopties af en uiteindelijk kwam ik uit op borstsparende behandeling met 15 bestralingen en 5 jaar hormoontherapie. Ik ben een laag-risico patiënt. Gelukkig… maar ik heb wel kanker! Voordat de operatie daar was kreeg ik nog het poortwachtersklier onderzoek. En toen de operatie. Ik ging 11.15 uur onder narcose, ze zijn 1,5 uur bezig geweest en ik was dezelfde middag 16.15 weer thuis. Niks geen extra nachtje blijven, drians of pleisters. Alleen een keurig litteken. Ik had dit niet verwacht. Zelfs mijn borst was niet gedeukt. Je zag echt geen verschil!! Na 4 weken was ook de soepelheid gelijk aan de andere borst. 2 tumoren verwijderd en een okselklier, allemaal via 1 litteken van de tepel naar omlaag. Wat een super chirurg! En dan begint het wachten op de uiteindelijke uitslag van de beide tumoren en de okselklier. Dat duurde lang, een week! Gelukkig waren beide tumoren (0.8 en 1,5 cm) radicaal verwijderd. Helaas was mijn oksel positief. Er huisde een micro uitzaaiing in deze okselklier. Dat was een mega domper op alle “positieve” berichten tot nu toe. De arts vertelde dat we dan de 2 volgende klierlevels mee gaan bestralen om een eventuele kankercel, die verder het lichaam in is gegaan, aan te pakken. Mijn collega heeft mijn bestralingsplan gemaakt en daar heb ik veel vertrouwen in. Omdat het om de linkerborst gaat wordt de bestraling in diepe inademing gegeven om het hart buiten het bestralingsveld te houden. Dat was thuis oefenen, minstens 40 seconden adem vast te kunnen houden. Ik ben nu bijna klaar met de bestralingen. Geen last van de huid en ook niet moe. Het gaat prima! Inmiddels begonnen met de hormoontherapie. Ik zie de toekomst zonnig in, met veel vertrouwen.
Bovenstaand is hoe ik het proces heb beleefd, ik moet daar nog wel wat bij zeggen. Ik ben 61 jaar en heb in mijn leven tegenslagen gekend, mijn jongste zoon is complex meervoudig gehandicapt en zal altijd zorg nodig hebben ook al woont hij inmiddels in een groep. Ik heb altijd het rotsvaste geloof gehad, dat elk huisje zijn kruisje heeft en ik de mijne al had gehad. Daarin ben ik teleurgesteld. Maar ik heb ook geleerd alleen maar energie te stoppen in dingen waar je invloed op uit kunt oefenen en dat is in dit ziekteproces niet mogelijk. (behalve natuurlijk een gezonde levensstijl en voeding). Dus ik leg me erbij neer en kijk vooruit. Ouwe koeien laat ik in de sloot. En mijn glas is altijd halfvol. Want ik geloof dat een positieve instelling zo’n totale behandeling makkelijker maakt om te doorstaan. Dat is mijn levensinstelling en ik heb gemerkt dat patiënten die ook zo’n levensinstelling hebben de behandeling ook beter doorstaan. Ik besef dat niet iedereen dit kan. En dat is jammer. Het zou alles draaglijker maken. Daarom heb ik mijn ervaring opgeschreven en hoop dat anderen hier iets aan hebben. Ik ga voor het leven.
Emmy Lamers