Herma van der Burgt

In augustus 2011 voelde ik een knobbeltje in mijn borst. Intuïtief wist ik dat het foute boel was. Het komt niet in de familie voor en ik ben alles behalve een hypochonder. Daarom was ik ook niet geschrokken toen mij de diagnose verteld werd. Ik zou 40 bestralingen en een borst besparende operatie moeten ondergaan, waarvan ik wist: dat doe ik gewoon. Het allermoeilijkste was het vertellen aan mijn man en kinderen. Ik las direct de angst in hun ogen “wij gaan mama verliezen”.

Zelf was ik optimistisch tijdens alle bestralingen, de operatie en het strippen van de poortwachtersklier onderging ik als de vrolijke Herma die ik altijd was. Tot we op gesprek gingen voor de uitslag van de operatie. 

We gingen optimistisch naar het ziekenhuis, voor mijn gevoel had ik alles goed doorstaan en was de kanker achter de rug. Maar niets bleek minder waar. De tumor bleek zo groot te zijn dat chemo nadrukkelijk het advies was. Hier had ik totaal niet op gerekend. Verdoofd zat ik op de behandeltafel en voelde de tranen over mijn gezicht stromen. Ik kon geen woord uitbrengen, voelde me reddeloos verloren. Dit kon niet waar zijn, chemo, alsjeblieft géén chemo… was het enige wat door mijn hoofd ging. Alles in mijn lichaam verstarde alsof een groot leger protesteerde in mij, om me te beschermen tegen het gif waarmee mijn lichaam geconfronteerd ging worden. Dat gif dat alle goede cellen zou vernietigen, maar vooral mijn lange haren zou verwoesten. KAAL worden, no way, geen haar op mijn hoofd die daaraan denkt!

Met mijn gezin besprak ik dat ik deze behandeling niet zou ondergaan, ik kon hier gewoon niet achter staan. De oncoloog had me verteld dat het me 30% meer kans op overleven zou geven. “30%”, zei ik aan de eettafel, “wat is 30% nou? Daar doe ik het niet voor. Ik wil niet ziek en vooral NIET KAAL worden”. Mijn besluit stond vast. Mijn man zei: “schat, het is jouw lichaam. Ik vind het heel erg dat je het niet gaat doen, maar respecteer je keuze. Jij bent degene die het moet ondergaan, dus jij bepaalt”. Maar mijn dochters dachten er heel anders over. Mijn oudste dochter zei: “Mam, 30%, dat is hartstikke veel, dat is 3 op de 10 personen, in mijn klas zijn dat er dus al 9!”. Dit opende mijn ogen en hierdoor realiseerde ik mij, ik móet het doen, alleen al voor mijn kinderen. Hoe kan ik ooit tegen hun zeggen, mocht hen ooit iets overkomen: “jullie moeten er wel voor naar de dokter”, als ik zelf bij zo’n serieuze ziekte niet het juiste voorbeeld geef? Bovendien had ik een pleegzoon met een verstandelijke beperking, ook hij kon nog lang niet zonder mij – helaas is hij inmiddels overleden, wat een veel groter verdriet met zich bracht dan mijn ziekte mij ooit heeft gedaan.

De opmerking van mijn dochter was voor mij het zetje dat ik nodig had. Dapper gingen we naar de kapper om mijn haren af te scheren, voordat het uit zou gaan vallen. En och, die stoppeltjes vielen best mee, stond zo gek nog niet, sprak ik mezelf toe. Maar realiseerde ik me nog niet dat direct na de eerste chemo ook die stoppeltjes uit zouden vallen. Ik voelde me monsterlijk lelijk, kon mijn spiegelbeeld nauwelijks aanschouwen. Zelfs mijn man heeft mijn naakte hoofd de eerste maanden niet mogen zien.

Met de eerste Chemo zijn mijn man en dochters meegegaan. Mijn man stond met tranen in zijn ogen, zo erg vond hij wat ik moest doorstaan. Ik dacht direct: ‘oké, jij gaat de volgende keren niet meer mee, dit ga ik jou niet nog eens aandoen’. Vanwege deze reden heb ik ook de meeste gesprekken met de oncoloog voornamelijk alleen gedaan. De hormoontherapie die mij werd geadviseerd heb ik om diverse redenen niet gedaan. Tot op heden sta ik achter deze keuze.

Eerlijk gezegd heb ik de hele periode goed en krachtig doorstaan. Ik ben vrolijk gebleven en heb er altijd vertrouwen in gehad dat ik het aankon en dat het goed zou komen. Destijds zag men aan mijn mutsje dat er iets ergs met mij aan de hand was, maar anders zouden ze dat nooit geweten hebben, denk ik. Ik probeer mijn leven nu zo in te richten dat ik negativiteit omzet in iets positiefs. Dat heb ik geleerd van mijn ziekte en doe ik nu nog.

Mijn gezin is mijn grootste steun geweest, voor en door hen heb ik het kunnen doorstaan. Ik wens iedere vrouw die dit overkomt naasten die net zo voor haar klaarstaan als mijn gezin heeft gedaan. Deze strijd kun je samen beter dragen.

Lieve groet

Herma van der Burgt