Gerda Dil-Breeuwer

Mijn verhaal begint in oktober 2015; op een gezellig avondje bij een vriendin, zittend op de bank en dan jeuk hebben onder de oksel. Even gedachteloos krabben en dan voel je in ene een bult zitten. Op dat moment heb ik niks gezegd tegen mijn vriendin, ook er van uitgaand dat het niks zou zijn. Weer thuis gekomen toch even bevestiging gevraagd aan echtgenoot, zo van: voel jij dit ook bij mij? Dit was zo dus meteen het voornemen om op maandag de huisarts te bellen.

Dan moet je nog het hele weekend door en ondanks dat ik heel nuchter in mijn schoenen sta, voelde ik eigenlijk al dat dit wel eens foute boel zou kunnen zijn. Op maandag bij de huisarts geweest en meteen doorverwezen naar de mammapoli van het ziekenhuis bij mij in de buurt. Daar kon ik voor röntgenfoto meteen ’s middags terecht en ook voor echografie daarna. Na de echo gesprek gehad met verpleegkundige mammapoli en ik kon later die middag terecht voor punctie. Hiervan zouden wij paar dagen later (op donderdag) de uitslag krijgen van de chirurg. Op dat moment had ik nog steeds zoiets van; mwahh het zal wel meevallen (tegen beter weten in). De donderdag van de uitslag, samen met mijn man heen en de chirurg viel meteen met de deur in huis en zei dat de uitslag niet goed was en dat het borstkanker was. 

Dat kwam natuurlijk wel even binnen maar moest ook nog wel even inzinken. Vanaf dat moment stap je in een trein die op gang komt en daarna doordendert.  Afspraken die gemaakt worden voor verder onderzoek, bij de oncoloog, genetisch onderzoek, nog meer onderzoek. De eerste afspraak bij de oncoloog was voor mij wel een geruststelling, want hij gaf meteen aan dat mijn vorm van borstkanker goed te behandelen was. Het traject zou pittig zijn maar er zou een goede uitkomst zijn aan het einde van de rit. Dit gaf mij wel een vorm van rust moet ik zeggen.

Uiteindelijk is er een behandelplan opgesteld met chemotherapie, operatie en dan nabehandeling met bestraling en hormoontherapie. Later bleek dat de tumor ook eiwitgevoelig was en werd mij geadviseerd om ook immuuntherapie te doen. 

Ik heb eigenlijk nooit getwijfeld aan de behandelopties die mij geboden werden in het ziekenhuis, waarschijnlijk ook omdat mijn oncoloog zo rustig en vol vertrouwen mij deze behandelingen heeft aangedragen. Dit vond ik heel fijn. De behandelingen (zeker de chemotherapie) vielen mij zwaar en het was inderdaad een pittige periode, ook omdat ik mijn moeder plotseling verloor toen ik midden in de chemobehandelingen zat. Heel verdrietig en heftig allemaal.

Na de chemobehandeling bleek dat de tumor enorm geslonken was en daardoor gaf het mij wel voldoening dat ik al die ellende niet voor niets had gedaan. Met de operatie is het restant van de tumor weggehaald en doordat de tumor zo geslonken was kon ik ook voor een borst besparende operatie kiezen. Daarna zijn de bestralingen begonnen en de immuuntherapie en kreeg toen wel al meer het gevoel dat er licht was aan het einde van de tunnel. De hormoontherapie ben ik na een aantal maanden mee gestopt want daarmee vloog ik tegen de wanden op en voelde ik mij niet meer mijzelf. Overleg hierover gehad met de oncoloog en dit was verder geen probleem als ik daar zelf voor wilde kiezen.

Ik heb de begeleiding in het ziekenhuis wel als fijn ervaren, het enige minpunt wat ik daar bij heb is dat er weinig aandacht is voor de psychologische kant nadat alles achter de rug is. Eigenlijk word je los gelaten en moet je zelf je eigen leven weer oppakken. Dit is natuurlijk ook zo, maar ik had het fijn gevonden als er een aantal gesprekken zouden zijn geweest met bijvoorbeeld een psycholoog om gewoon het hele traject mee door te praten.

Vanaf de zomer van 2017 had ik helemaal geen behandelingen meer en nu heb ik jaarlijks de controle in het ziekenhuis waarbij het toch iedere keer weer spannend is als je de uitslag moet krijgen, ook al weet ik dat ik nu net zoveel kans heb om weer borstkanker te krijgen als iedere andere vrouw maar hé: 1 op de 7 vrouwen krijgt tegenwoordig borstkanker dus helemaal raar is die angst niet. Heel lang gehad dat ik, als ik naar mijn borsten keek in de spiegel, het gevoel had dat dat deel niet bij mij hoorde. De borst die behandeld is, is ook kleiner geworden dan mijn andere borst, dus eigenlijk word ik er altijd aan herinnerd als ik in de spiegel kijk en de ene keer doet het mij niets maar een andere keer voel ik mij niet fijn daarover en doet het pijn.

Ik besef mij terdege dat ik ook geluk heb gehad want dat er ook heel veel vrouwen een ander soort diagnose hebben gehad en een heel ander traject ingaan of zijn gegaan. Mijn motto is zeker geworden: “Life is to short, enjoy every day” (of in ieder geval zoveel mogelijk!)

Gerda Dil-Breeuwer