Lies Tielemans
Vandaag 18 april 2021 is het exact 8 maanden geleden dat mijn linkerborst werd verwijderd. De foto die bij het artikel hoort, is de laatste foto van mezelf voor ik wist dat ik een groot gezwel had. Een week later stond mijn wereld op zijn kop. Eind maart 2020 voelde ik een grote harde schijf in mijn borst. Het was net de eerste lockdown en in België waren enkel essentiële onderzoeken mogelijk. Gelukkig mocht ik snel bij mijn gynaecoloog. Zij schreef een echografie voor. Het resultaat was negatief, maar ze was er toch niet gerust in. Het ziekenhuis waar zij normaal mee samenwerkte, was hermetisch afgesloten ook wegens corona, dus stelde ze voor om tijdens de zomer een nieuwe echo in te plannen.
Zo gezegd, zo gedaan. Eind juli lag de afspraak vast. De maanden tussen de twee echografieën was ik niet ongerust, ik was er gewoon niet mee bezig. Tot die bewuste tweede echografie. Ze zagen toch wel ‘iets’, dus dag nadien scan en biopsie. Twee dagen later wist ik het al. Lobulair hormonaal gezwel én het was groot. Het moest er zo snel mogelijk uit en de borst en de klieren moesten verwijderd worden. Ik schrik nog steeds van mijn reactie, want ik heb er geen traan voor gelaten. Ik ben heel realistisch gebleven en was zelfs blij dat de operatie zo snel mogelijk kon ingepland worden. Er waren zo veel vrouwen al hersteld van borstkanker. Ook ik kon één van hen zijn. Gelukkig waren er geen uitzaaiingen, gelukkig was het 100% hormonaal, gelukkig was het heel waarschijnlijk lokaal. Deze kleine gelukjes waren mijn houvast en die hebben we zelfs ‘gevierd’. Ik heb heel rustig naar de operatie toegeleefd en nam de dag zelf afscheid van mijn borst. Ik hield haar meer dan een uur vast voor ik in de operatiezaal werd binnengerold en bedankte haar om de 50 jaar dat ze met me had meegelopen. Ze mocht vertrekken. Dit maakte dat ik heel rustig was, toen ik wakker werd. Ik heb mijn nieuw lichaam toen onmiddellijk omarmd en aanvaard.
Na het onderzoek op het weefsel hoorde ik alleen maar positieve dingen: snijranden niet aangetast, alle klieren waren weggenomen uit voorzorg maar geen enkele klier was aangetast, traag groeiend gezwel … Maar omdat het groter was dan 6 cm schreef het protocol van het ziekenhuis preventief chemo voor. Dat was een harde dobber. Daar had ik niet op gerekend. Dat wou ik niet. Toch niet preventief. Voor mij was alles weg, dus ook de kanker. Via een vriendin kwam ik in contact met een andere oncoloog. Zij heeft mijn dossier bekeken en zelfs met mijn arts overlegd. Ik was niet van plan om de chemo te nemen en ik kreeg bij haar de bevestiging dat het niet zo ‘dom’ was om hier niet voor te kiezen. Toen ik mijn beslissing meedeelde aan mijn behandelende arts, was er niemand die mij overtuigde om het toch te doen… Dat zette me wel even aan het nadenken. De bestralingen heb ik dan wel ondergaan, ook al waren deze ook preventief. Maar ik kon meedoen aan een onderzoek in het UZ Gent. 5 stralingsbeurten in plaats van de normale 15 beurten, wel met dezelfde dosis. Dat maakte dat ik heel snel van de bestralingen af was. Ze schreven me ook hormoontherapie voor, waarschijnlijk voor 10 jaar (Novaldex). Ik had aan de oncoloog bij de tweede opinie beloofd dat ik die hormoontherapie wel ging volgen. Ik weet nog hoe bang ik was van de mogelijke bijwerkingen. Maar ook hier mag ik van geluk spreken. Na 8 maanden ondervind ik nog steeds geen last van de pillen. Ik ben dus blij met mijn traject. Oké, ik ben een borst kwijt, ik had brandwonden na de bestralingen, maar ik ben nooit ziek geweest. Ik ben zelfs heel de tijd blijven werken. Ik ben freelancer copywriter en werk van thuis uit.
Ik heb mijn verhaal gedeeld op sociale media en ondervond zo dat ik toch heel wat mensen inspireerde met de manier waarop ik met de kanker omging. Tijdens de eerste maand na de operatie leek ons huis soms wel een bloemenwinkel en ik kreeg zelfs kaartjes van mensen waar ik enkel via sociale media mee verbonden was, sommigen kende ik amper. Uiteraard is niet allemaal rozengeur en maneschijn. Het littekenweefsel is nog steeds keihard, de borstspier trekt enorm tegen en ik kan mijn arm nog niet volledig boven mijn hoofd steken. Maar ik kan functioneren. Het is een lichamelijke last die ik iedere seconde voel, maar ik heb niet het gevoel dat ik iets moet missen. Behalve rondlopen in een zomertopje misschien binnenkort. Ik kies ook heel bewust voor geen reconstructie. Neen, ik heb de nieuwe Lies aanvaard. Ze is sterker dan voordien. Ik kies niet voor een gecompliceerde operatie, waarschijnlijk nog zwaarder dan de amputatie, die me mijn borst teruggeeft. Nee, ik ben dankbaar voor mijn traject. Ik ga het lot niet uitdagen. Dat ik nu door het leven ga met één borst, dat verzwijg ik trouwens niet. Misschien geef ik de dames die ook een borstprothese hebben zo wel een gezicht. Het leven staat echt niet stil bij het gemis van een borst. Uiteraard heeft de steun van mijn man mij bij dit alles enorm geholpen. Samen zijn we er zelfs sterker door verbonden. We geloven in een positieve toekomst en komt er ooit een vervolg aan dit borstkankerverhaal, dan zullen we dit dan wel aanpakken. Er is een leven voor kanker en een leven na kanker. Dat leven na hoeft echt niet minder kwalitatief te zijn. Integendeel. De wereld ziet er voor mij nu veel mooier uit.
Lies Tielemans