Lucia de Feber

In februari 1995 voelde ik een knobbeltje in mijn borst. Mijn huisarts nam mij direct serieus en stuurde mij naar het ziekenhuis. Het zal wel een melkklier zijn zei de arts daar.

Ergens in september ben ik weer terug gegaan, het zat me niet lekker en op aandringen van mij werd ik verder onderzocht. In oktober kreeg ik de uitslag, borstkanker. Gezien de lange tijd die er overheen was gegaan stelde de arts voor om een borstsparende operatie te doen en brachytherapie. Dat is een binnenwaardse bestraling en krijg je tijdens de operatie zo'n 10 dikke naalden in je borst met twee klepjes. En vervolgens nog 5 weken bestraling. Na de operatie ben ik naar een ander ziekenhuis overgebracht waar ik drie dagen in quarantaine heb gelegen voor de brachy. Ik was 29 jaar. De brachy is heel agressief en mijn borst ging gedurende de jaren erg achteruit. Altijd rood en gezwollen.

In 2013 werd besloten een reconstructie te maken vanuit de buik. Een zware operatie. Na deze operatie besloot de arts de andere borst iets te liften. Tijdens deze lift vond hij een cyste, maar ik hoefde mij geen zorgen te maken. Helaas was dit een DCIS, begin stadium borstkanker. En helaas niet gemarkeerd.

Deze borst is in het AVL verwijderd met directe reconstructie. Maar dan wel met prothese want ik had niet veel fut meer. Helaas bleek na een aantal weken dat deze prothese te groot was. Men heeft nog een stuk uit mijn rug gehaald om de borst te redden. Tevergeefs. De prothese moest verwijderd worden. Sindsdien leef ik met één borst. Want aan mijn lijf geen polonaise meer.

Alhoewel ik soms wel verlang naar balans. En twijfel of ik de andere ook niet gewoon moet laten verwijderen.

Ik praat er eigenlijk nooit meer over. En ondanks dat ik mijn halve leven met borsten bezig ben, ben ik er nog steeds en zie ik het als een geluk bij een ongeluk. Ik heb een geweldig mooi leven. Wel ff lekker om het op deze manier een keer op te schrijven. Mijn dank hiervoor.

Lucia de Feber