Monica Suwijn-Boven

Omgaan met een veranderd lichaam

Toen ik, Monica (56) op mijn 50e meedeed aan het Bevolkingsonderzoek, sloeg het noodlot toe: borstkanker. 

Borstamputatie was onvermijdelijk, het was 6,5 bij 4 cm. Ik moest een stukje van m’n vrouwelijkheid opgeven, iets waar ik altijd heel trots op was. Het heeft een tijdje geduurd voordat ik daarmee kon dealen en ik verder half plat door het leven zou gaan. 

Ik was kerngezond en werd opeens ziek gemaakt door de chemo. Mijn mooie krullende haar viel uit, dit heb ik met een grote glimlach op mijn gezicht eraf laten scheren.

Dat vond ik super cool en dacht kom maar op. Ik vond mezelf prachtig met m’n kale koppie. 

Ik had wel een pruik, toch vond ik leuke sjaaltjes en eigen gehaakte mutsjes beter en zag er altijd leuk uit. Maakte er dagelijks een feestje van. Met m’n kale hoofd vond ik het best koud.

Na 16 kuren volgde de borstamputatie, voor t eerst van m’n leven in het ziekenhuis en geopereerd. 

Na de operatie voelde ik me meteen bevrijd van mijn tumor. Ik kreeg nog 9 maanden immuuntherapie. Na de behandeling ga je pas beseffen dat je aan het randje van de dood hebt gestaan. Ik ging langzaamaan weer werken. Dan komt nog het psychische stuk: verwerken, plekje geven en leven met de gevolgen, zoals vermoeidheid en erge neuropathie. Ik heb het uiteindelijk redelijk goed doorstaan, zeg ik achteraf. Had geen hormoongevoelige tumor, geen pillen dus en geen bestraling nodig na de amputatie.

Ik heb bewust geen borstreconstructie gedaan. Ik was naar een speciale saunadag voor borstkankerpatiënten gegaan en zag daar zoveel littekens en vond dat allemaal niet zo mooi en heftig. En het houdt in, weer opereren, misschien wel een paar keer. Dat vertellen ze niet van te voren. 

Nee, niet mijn keuze. Bij mij is het mooi genezen en ik ben blij dat ik mijn eigen lijf voel, zonder inwendige prothese.

Ik slaap wel altijd met een knuffel tussen m’n armen, een steun op de plek waar mijn borst zat, anders valt mijn arm door. Daar denkt niet iedereen aan.

Het moment dat me in het bijzonder heeft geholpen in de acceptatie van mijn veranderde lichaam, is dat ik een afdruk heb gemaakt van gips en 3x mijn borsten heb laten painten. Daar heb ik mooie kunstwerken van in huis hangen. 

Een heleboel mannen vinden het moeilijk dat hun vrouw een borst mist, relaties lopen zelfs stuk. Dat vind ik heel erg. Mijn man zegt altijd: jij bent niet je borst en ik vind je nog steeds heel mooi.

Monica