Lydia van der Laan

Op mijn 48ste kreeg ik de diagnose borstkanker. Het kwam werkelijk zo onverwachts... Hier probeer ik beknopt mijn verhaal te doen. 

Het was 2016 een mooi jaar, mijn kapsalon liep supergoed, ik werkte als zzp’er behoorlijk lange dagen, een werkweek van 50 uur was heel normaal. Maar ik hou van hard werken. 

Ik had in aug mijn 25 jarig huwelijk gevierd met een Superfeest en we hadden een leuke vakantie in Spanje gehad. In september voelde ik een schijf in mijn rechterborst, maar ja je voelt rond je menstruatie wel vaker wat. Maar dit was na mijn menstruatie nog steeds behoorlijk aanwezig. Dus ik nam me voor zit het er in oktober nog dan ga ik even langs huisarts.

Nou dat gedaan, huisarts dacht dat het niets zou zijn, maar toch even een mammografie. Dus ik daar even tussen de bedrijven door alleen naar toe... Ik was voor het laatst voor mezelf in een ziekenhuis geweest toen ik 11 jaar was. Had het geluk dat ik nooit ziek was. Nou die mammo was niet bepaald prettig, maar hé wat moet dat moet. Ik mocht wachten voor de uitslag, maar al gauw kwam er iemand die zei, je moet ook een echo. Mmm oké. Wist ik veel... Echo werd ook gelijk punctie in borst en oksel en daarna naar een Oncologische chirurg. Ik dacht nog huh wat een gedoe joh voor ff een schijfje te bekijken. Ze zei ,we willen je over 3 dagen terug zien, maar dan niet alleen komen. Onderweg in de auto kwam het wel even binnen, maar ik als optimist dacht nog steeds dat het wel mee zou vallen.

De uitslag

Tumor 6 cm invasief lobulair carcinoom, hormoongevoelig. Moest ook direct mri en een pet scan. Die uitslag vond ik wel eng want jaaahhh misschien zit het wel overal 😢  Maar gelukkig dat was niet zo.🍀

Het plan 

Chemo 3x fec en 3x docetaxel. Elke 3 weken een kuur. Operatie. Ik wilde direct amputatie dat was een sterk gevoel... en dan allebei de borsten. Maar dat werd nog even geparkeerd, eerst de chemo’s. Overigens stuurde de chirurg meer aan op borstbesparend. Chemo kreeg ik in het ziekenhuis waar de diagnose gesteld was. Een streekziekenhuis waar, naar al gauw bleek, niet echt het specialisme lag. Er werden fouten gemaakt. Ik wilde een port a cath, maar dat was niet nodig 🤔  vonden ze. Tweede chemo ging het al mis. Aderontsteking... en daarna bijna  niet meer te prikken. De plastisch chirurg en oncologische chirurg zaten niet op 1 lijn over hoe ze mij gingen opereren. Ik voelde me totaal niet veilig... Ook had ik geen mammaverpleegkundige en bij klachten kreeg ik geen uitleg of begrip. Wat ik best als verdrietig ervaren heb. 

Ik had de laatste 2 chemo’s erg veel bijwerkingen. De eerste 4 gingen best redelijk. Ik was 1 week ziek thuis de andere 2 weken werkte ik weer in mijn salon. Ik denk dat mijn gezonde leefstijl, die ik al jaren had wel in mijn voordeel was dat ik (gezond) en sterk aan de behandelingen begon. Maar helaas word  je uiteindelijk wel steeds zwakker. Bij chemo 5 en 6 kreeg ik neulasta injecties om de witte bloedlichaampjes snel op te krikken.

Mijn klachten waren Erge opstipatie (had ik nooit), slijmvliezen van neus keel ogen en darm (valt ook onder slijmvlies), mega geiiriteerd, huid eczeem plekjes, andere /geen smaak, onpasselijk gevoel en botpijnen.

Na chemo ben ik voor een second opinion naar het Alexander Monro Ziekenhuis gegaan en nooit meer weggegaan. Wat een GEWELDIG warm bad. De rust, de tijd, de deskundigheid. Gewoon alles  is top daar. Daar kreeg ik mijn operaties. Inmiddels zijn dit er 6 geworden. Amputatie mbv huid en tepel. Tissue expanders en uiteindelijk siliconen. En 2 x lipofilling. Ook ben ik 16x bestraald. En heb ik hormoontherapie Anastrazol geslikt. Maar door veel  bijwerkingen ben ik daar na 3 jaar meegestopt. Heb nog behoorlijk wat tegenslagen gehad, maar dat zal ik niet uitdiepen, want het verhaal wordt wel erg lang.

Wat ik wil meegegeven 

Volg altijd je gevoel en laat je niet meeslepen wat anderen zeggen. Zoek en vraag alles wat je wilt weten aan lotgenoten/artsen/verpleegkundige net zolang dat jij je er goed bij voelt. Het is jou lijf en leven!! Ik heb zelf altijd geweten gevoeld en vertrouwen gehad dat ik beter zou worden. Vraag en accepteer hulp. Het is een zwaar traject maar JIJ kan dit aan!! Leef in het NU, maar heb het doel voor je en zie jezelf beter in de toekomst.

Liefs Lydia