Tessa Konijn

In 2013 werd bij mij borstkanker gevonden. Ik had al een tijdje last van wat vocht uit 1 tepel. Na verschillende onderzoeken werd eigenlijk onverwacht het voorstadium van kanker gevonden. In een groot gebied. Dus mijn hele borst moest eraf.

Ik heb meteen gezorgd dat ik zelf de regie hield. Ik kon al na 3 dagen geopereerd worden, maar ik had meer tijd nodig om me erop voor te bereiden. Dus werd ik pas na 10 dagen geopereerd. De oncoloog had er moeite mee, dat merkte ik wel, maar voor mij moest het kloppen! Dat was belangrijker.

Mij is voor de amputatie nooit de optie geboden om meteen de borst te reconstrueren, ik wist dus niet dat dit kon. Toen ik daar later vragen over stelde was het antwoord van mijn chirurge dat ze vond dat het rouw- en verwerkingsproces met een meteen gereconstrueerde borst minder “goed” verliep dan wanneer je eerst ervaart hoe het is om “plat” te zijn. Dit heeft ze echter niet aan mij voorgelegd, zij koos voor mij! Dit was dan ook reden om bij haar weg te gaan, naar een ander ziekenhuis.

Ik heb een jaar gedaan over de beslissing wel of niet reconstrueren. Maar uiteindelijk ervoer ik “plat” zijn als een verminking en heb ik het toch laten reconstrueren. Daartoe heb ik gesprekken gevoerd met plastisch chirurgen in 3 ziekenhuizen. De een vond ik geen prettig mens, de ander werkte in een onprettig ziekenhuis. De derde was meteen goed. We hadden een klik, we konden goed overweg. Het is ook erg mooi geworden, ik ben nu nog steeds erg tevreden met mijn borsten.

Na een half jaar heb ik een prachtige tatoeage op de gereconstrueerde borst laten zetten. Een bloesemtak, die het lidteken bedekt en een enorm gevoel van Trots bij me heeft teweeg gebracht. Ik loop weer trots in de sauna, mensen geven me complimenten en het heeft alles voor mij recht getrokken.

Helaas is de borstkanker twee keer teruggekeerd. De eerste keer, na 5 jaar, werd het in een lymfeklier gevonden bij het jaarlijkse routine onderzoek (MRI), en moest ik de zwaarste behandeling ondergaan (chemo, operatie en bestraling). Dit was een ongelofelijk avontuur, waar ik gelukkig heel goed doorheen gekomen ben.

Maar nog geen jaar later werden er uitzaaiingen gevonden in mijn botten. Dit kwam aan het licht doordat ik pijn in mijn borstbeen had. Met een pet-scan zijn toen de uitzaaiingen op 6 plekken in mijn lichaam gevonden.

Dit betekent dat het “niet meer te genezen” is. Dit was de zwaarste klap tot nu toe. Maar ook hierin heb ik mijn eigen pad gevonden. Ik slik een medicijn dat tot nu toe zorgt voor stabiliteit van de uitzaaiingen. Ook heb ik me enorm verdiept in hoe je zelf je lichaam sterk en gezond kunt krijgen/behouden. Het boek Radical Remission van Kelly Turner (Ph.D.) is hierin mijn leidraad. De schrijfster heeft honderden mensen geïnterviewd bij wie de kanker in remissie is gegaan. Zij kwam erachter dat er 10 factoren zijn die steeds terug kwamen en die kennelijk hielpen om kanker te bestrijden. Het boek heeft me hoop en toekomst gegeven. Ik ben inmiddels 9 maanden verder en de aanpassingen in mijn leefstijl zijn inmiddels “gewoon” en gemakkelijk geworden. Ik voel me beter dan ooit, happier en rustiger. Ik maak keuzes in mijn leven die zo min mogelijk stress geven, ik doe wat ik echt leuk vind en besteed aandacht aan positieve en opbouwende dingen.

Gedurende de afgelopen 9 maanden ben ik door een enorm proces gegaan. Van woede en angst, via acceptatie en realisatie naar rust en tevreden Geluk. Wat er nu ook op mijn pad komt, het is Goed.

Een holistisch arts zei me eens “Kanker heelt de mens” en ik ben dat steeds beter gaan begrijpen. Kanker komt je leven binnen en maakt een indruk die nooit meer weggaat. Het sleurt je mee in een ontwikkeling die ongekend is. Ook voor je naasten en dierbaren. Kanker is een proces. Inmiddels kan ik ermee leven :)

Tessa