Kitty Blankwater
De periode na de geboorte van mijn jongste dochtertje (20 augustus 2015) viel mij zwaar. Mijn dochtertje had een hele goede start maar al na twee weken begonnen de problemen. Ze leek niet genoeg te hebben aan mijn borstvoeding. Iets wat ik maar moeilijk kon begrijpen en accepteren omdat ik mijn oudste dochter met gemak 11 maanden borstvoeding heb gegeven. Eenmaal over op flesvoeding ging het wat beter met haar, al huilde en spuugde ze nog steeds erg veel. Doordat ik gestopt was met het geven van borstvoeding ontdekte ik een harde grote plek in mijn linkerborst. Iets wat ik koppelde aan overgebleven melk in mijn borst. Na 4 maanden zat deze plek er nog. Toen ben ik maar naar de huisarts gegaan. Voor ik het wist zat ik in het ziekenhuis voor een borstonderzoek om vervolgens te horen te krijgen dat er bij mij (beginstadium) borstkanker is geconstateerd.
Dit nieuws kwam heel raar binnen. Dit komt helemaal niet uit! Ik heb een baby’tje van 6 maanden en een peuter waar ik voor moet zorgen. Hoe moet dat nu? In het gesprek met de artsen adviseerden zij mij om voor een borstamputatie te kiezen en een eventuele borstreconstructie. Ook zou er misschien nog bestraald moeten worden. Liever had ik voor een borstbesparende operatie gekozen maar omdat de kankercellen verspreid zaten door mijn hele borst heb ik gekozen voor een borstamputatie.
Voor deze operatie moest er een hoop geregeld worden. Ik kon een tijdje niet zorgen voor mijn 2 jonge kinderen. Mijn oudste dochtertje ging naar mijn schoonmoeder en mijn jongste naar mijn ouders. Wat was ik dankbaar dat dit zo kon. Met liefde werden ze opgevangen en verzorgd. Zo had ik de tijd om rustig te herstellen. Inmiddels was het duidelijk dat ik 25 keer bestraald moest worden. Dat betekende 5 weken lang iedere dag naar het ziekenhuis voor 10 minuten bestraling. Én dat betekende ook dat mijn kinderen nog niet naar huis konden komen. Dat vond ik moeilijk. Ik mistte ze enorm en zou ze het liefst weer om me heen willen hebben.
Na 2 weken bestraling vond mijn oudste dochter (van 3) het wel welletjes. Ze wilde naar huis en was vastbesloten. Mijn schoonmoeder heeft haar toen weer naar huis gebracht. En zo zijn we twee weken lang iedere dag samen met de taxi naar het ziekenhuis gegaan. Voor haar een heel avontuur en ik vond het heel fijn om haar bij me te hebben. De laatste dag dat ik bestraald moest worden voelde als een feestdag. Ik was jarig die dag en doordat ik helemaal klaar was met de bestraling kon ik ook mijn jongste dochtertje weer in mijn armen sluiten en mee naar huis nemen. Wat was ik blij en gelukkig.
De maanden erna moest ik regelmatig terugkomen in het ziekenhuis om de expander in mijn linkerborst te laten bijvullen. Zo werd de huid van mijn borst steeds meer opgerekt. Dit ter voorbereiding op de reconstructie die een jaar later zou plaats vinden. Op een gegeven moment moest ik een keuze gaan maken over welk implantaat er in mijn borsten geplaatst zou worden (ik heb het gecombineerd met een borstvergroting vandaar ook voor mijn rechterborst). Ik kon alleen kiezen tussen siliconen borstimplantaten in verschillende vormen en groottes. Iets in mij zei heel duidelijk dat ik geen siliconen implantaten in mijn lichaam wilde hebben. Ik ben toen zelf op onderzoek uitgegaan en kwam in mijn zoektocht implantaten tegen die biologisch afbreekbaar zijn, mochten ze gaan lekken. Namelijk de Monobloc Hydrogel borst implantaten. Ik ben hier veel over gaan lezen en had hier een heel goed gevoel bij. In een gesprek met de plastisch chirurg heb ik aangegeven hiervoor te willen kiezen. Hier werd niet heel enthousiast op gereageerd. Ze hadden zulke goede ervaringen met de siliconen implantaten en met hydrogel implantaten hadden zij geen ervaringen. Toch was ik vastberaden en heb ik hiervoor gekozen. Nu 4 jaar later na de borstreconstructie ben ik nog steeds heel blij met de keuze die ik toen heb gemaakt. Én dat ik naar mijn gevoel heb geluisterd.
Na mijn borstkanker periode kreeg ik van mensen in mijn omgeving de vraag gesteld of ik het vertrouwen in mijn lichaam nu kwijt was. Nee was mijn antwoord. Ik ben juist door de borstkanker anders naar mijn lichaam en de signalen ervan gaan kijken. Het was een hele duidelijke waarschuwing in mijn ogen. Eentje die ik heel serieus mocht nemen. Ik heb mezelf voor de borstkanker behoorlijk tekort gedaan (in mijn onwetendheid). Ik was hard voor mezelf. Ik hield mezelf klein en dacht heel negatief over mezelf. En bovenal volgde ik niet mijn hart. Ik was vooral bezig met het voldoen aan verwachtingen van anderen. De diagnose die ik kreeg in 2016 heeft daar duidelijk verandering in gebracht. Ik heb geleerd om mezelf lief te hebben. Om zacht te zijn naar mezelf en te luisteren naar mijn hart. Mijn leven is hierdoor zoveel leuker geworden.
Kitty Blankwater