Jolanda van der Kolk

Mijn strijd tegen een ziekte die nooit écht weg zal zijn….

Het was een zonnige dinsdagmorgen in september 2018. Al vroeg vertrok ik in mijn rode autootje op weg naar een afspraak. Een ritje waar ik zingend heen ging, en waarvan ik met pijn in mijn buik thuis zou komen..., maar dat wist ik toen nog niet.

Na een goed en indringend gesprek belandde ik op de terugweg in een wegrestaurant, omdat ik er al snel achter kwam dat ik heel erg moest plassen. En ja, als ik er dan toch was, kon een bak cappuccino wel even een rustig moment bieden om dat wat besproken was een plek te geven. Aan een rustig tafeltje genoot ik even later van een bak koffie en besefte ineens dat ik het geluid van mijn telefoon nog op stil had staan. Alsof ik een voorgevoel had, ging ie over zodra ik het geluid aanzette. Ik twijfelde nog omdat het een onbekend nummer betrof en ik midden in een publieke ruimte zat. Toch nam ik op. De stem die ik aan de andere kant hoorde had ik zeker niet verwacht. Ik wist gelijk…..foute boel. De koffie werd koud, en het prachtige uitzicht zag ik niet meer. Ik had even iets anders aan mijn hoofd. 

Direct was daar de actie modus die aanschoot bij mij. De persoon die me gebeld had was mijn huisarts die mij vroeg die zelfde middag langs te komen in verband met een uitslag van een onderzoek. Ik twijfelde nog even of ik dit alleen zou gaan doen zonder dat mijn partner het wist, maar ik besloot hem toch te bellen. In now time regelde hij dat hij met me mee kon. Ook hij wist helaas, door eerdere ervaringen uit het verleden, wat dit telefoontje zou kunnen betekenen. 

Daar ging de sneltrein van start. De trein van onderzoeken, diagnose, behandelplan, keuzes moeten maken en meegaan in een schema van ziekenhuisafspraken en ondergaan van onderzoeken. Laten gebeuren, steeds weer je gevoel uitschakelen. Elke keer jezelf richten op de volgende horde die je nemen moet. Zoveel handen die voelen, duwen en trekken, en steeds jij die gelaten moet laten gebeuren. Sterk willen zijn, want het proces is voor namelijk je eigen proces. En je moet het dus zelf ook lopen, of je wilt of niet. 

Na een aantal voorbereidende ingrepen, een operatie, een herstelperiode met spannende momenten, een aantal extra controleafspraken, een wachttijd en een bestralingstraject, kwam er een eind aan alle behandelingen en ziekenhuisbezoeken. Een gat waar ik me even in mocht laten vallen en vanaf wanneer rusten vooral de boventoon voeren moest. Maar hoe zeer ik me ook voornam dat rust mijn doel zou zijn, mijn brein vertelde me heel andere dingen. Er volgden een aantal weken van eindelijk beseffen, diepe gevoelens die binnen kwamen en vragen en angsten die gestalte kregen. Er volgde verdriet, onmacht, verkramping en frustratie om niet kunnen oplossen. 

Terwijl de buitenwereld uit volle borst van een aantal kanten de geweldigste complimenten strooiden en onder de indruk was van mijn genezing, voelde het bij mij van binnen als de momenten waarop ik me het ziekst voelde van het hele traject. Ik voelde me zwak, intens moe, en zeer verdrietig. Hoewel ik soms niet begreep waarom ik deze gevoelens had, heb ik er bewust ruimte voor gemaakt en tijd voor genomen. Ik besefte dat er meer moest gebeuren om bij mij de sneltreinvaart te laten stoppen van binnen. Een intensief oncologisch revalidatieproces bracht, na lange wachttijd, verlichting al kon ik het nog niet afsluiten. 

Inmiddels zijn we 2 jaar verder, voert de vermoeidheid nog dagelijks hoogtij en heb ik mijn leven daarop moeten aanpassen. Over enkele dagen vindt een ingelast onderzoek in de vorm van een 

Pet-ct scan plaats, vanwege diverse aanhoudende verdachte klachten. Maar….. ben ik ook in de afrondende fase met een opleiding tot Remissiecoach, omdat ik heel graag coachend van dienst wil zijn bij mensen die strijden tegen de ziekte kanker, of moeten dealen met de gevolgen daarvan in het dagelijks leven. Dat te kunnen toevoegen aan mijn bestaande coachpraktijk, die zijn oorsprong vond, net voor mijn diagnose, is mijn positieve vibe gefilterd uit mijn proces van kanker.

Jolanda