Tonya Ernsting

Vijf jaar geleden had ik alles op de rit en voor elkaar. Althans dat dacht ik...

In oktober 2017 voelde ik een klein knobbeltje in mijn rechterborst. De huisarts stuurde me “voor de zekerheid” toch maar even door naar ziekenhuis de Gelderse Vallei, waar ik de molen inging. Drie uur, een mammo, een scan en een punctie later sloeg de grond onder mijn voeten vandaan: vermoedelijk borstkanker.

Hoe dan? Ik was 47, gelukkig, gezond, fit en vrolijk.

De dag erna was de uitslag negatief, maar mijn oncoloog vertrouwde het niet en stelde voor de punctie nogmaals te herhalen. De eerste liet niets zien, de tweede wel degelijk! Foute boel, maar dus tegelijk mijn eerste geluk. En hulde dus aan mijn oncoloog Wilfred de Roos en zijn team.

Ik herinner me vooral de tranen, het ongeloof, bang om dood te gaan. De gesprekken over het hoe en wat de opties waren, de kansen. Mijn  toenmalige echtgenoot werd een expert in de terminologie en steunde mij samen met mijn tienerzoon onvoorwaardelijk in mijn directe keuze: alles eraf/eruit. Dit Nooit Meer! M’n klieren bleken schoon, dat was m’n tweede geluk, en er konden direct tijdens de operatie implantaten geplaatst worden. Overigens bleek na operatie dat er achter in mijn borst nog een tumor zat die niemand gezien of opgemerkt had. Mijn beslissing (puur op basis van gevoel) was dus de juiste geweest.

Op kerstdag begon ik, bang en verdrietig aan de eerste van een reeks van zeven chemokuren. Ik heb ongeveer alle ellendige bijwerkingen doorlopen en natuurlijk werd ik ook kaal, wat ik echt verschrikkelijk vond, en iedere kuur was ik zwakker en meer opgeblazen. 

En toen was ik eind april eindelijk klaar. Dacht ik. M’n haartjes begonnen weer een beetje te groeien en een paar weken later begon ik met de hormoonkuur die ik 5 jaar zou moeten slikken. Tamoxifen. Binnen een paar maanden was ik “chemisch depressief” en zag ik het allemaal niet meer zitten. Ik vond mezelf lastig, te veel en vooral niet leuk, en ik zat mensen alleen maar in de weg. Heb je alles gehad…

In overleg en omdat ik had besloten dat het zo echt niet meer kon, mocht ik switchen naar Anastrazol en vanaf dat moment ging het beter. Langzaam beter. Met mijn lichaam, en de kanker. Of liever gezegd; de kanker die er niet meer was. Maar alles was veranderd: mijn lijf, mijn kijk op de wereld, mijn huwelijk…

Lang verhaal kort: afgelopen vijf jaar heb ik van heel veel afscheid moeten nemen. Mijn lijf, mijn zelfvertrouwen, mijn huwelijk en daarmee mijn huis en thuis: m’n droom. M’n paarden, m’n honden. M’n carrière. Ik heb geknokt, gevochten, lief gehad en verloren. Ik heb gehuild en ben weer opgestaan. Meerdere malen. Maar ik heb ook veel gekregen; liefde en steun van mensen om me heen, en vooral van mensen van wie je het niet verwacht. Een nieuwe kijk op dingen. Ik leef meer in het nu, zoek geluk in kleine dingen en momenten. Maak herinneringen. En ik heb mijn pad gevonden, een nieuwe toekomst: in September start ik in Andalusië een B&B: Voor iedereen die met kanker te maken heeft of heeft gehad. Want een beetje steun en begrip, en vooral beseffen dat kanker eigen nooit klaar is: daar is nog een hoop voor te strijden.