Barbara Labrie

Omdat de wetenschap zich gelukkig megasnel ontwikkeld is het bijna nutteloos om verslag te doen van behandelingen e.d. Wat is dan wel nuttig om te delen met jou borstkanker-lotgenoot?

In 2014 kreeg ik voor het eerst borstkanker. Wat volgde waren een borst-besparende operatie, 22 bestralingen en 6x de cocktail van 3 megazware chemo’s. Ik wilde geen pruik. Dat gekriebel op mijn hoofd voor iets waarvan je eigenlijk toch altijd ziet dat het een pruik is, werkte niet voor mij. De reacties op het taboe van een kale vrouw is nog erg interessant. Maar dan heb ik meer dan een A4-tje nodig ;-)  De tweeënhalf jaar hormoontherapie die daarna volgde ging slecht samen met mijn lichaam. Alsof je 102 jaar oud bent. Als masseuse en yogadocent is dat niet te doen. Kortom het heeft me aardig bezig gehouden. Maar als zzp'er wel voor een deel gewoon kunnen werken. Dat hielp ook om niet altijd de patient te zijn.

Borstkanker komt veel voor in mijn familie, maar het gedeelde gen de check 2 werd pas augustus 2020 ontdekt bij mijn nichtjes en bij mij. Mijn zus is gelukkig schoon.

Wat heeft mij dit allemaal gebracht? Mijn keuze was te kijken welk perspectief mij het meest hielp. Het zoeken naar houvast bleek al snel nutteloos. Het begon met een zeer positieve diagnose en elke keer weer bleek er toch weer een adertje onder het gras te zitten. Dat vond ik knetterend confronterend.

Nu vandaag terwijl ik dit schrijf is het 3 weken na de amputatie van mijn beide borsten. Omdat er, los van het gen, alweer een tumor bleek te zijn. En nu heeft rechts, de bestraalde kant moeite om dicht te gaan en lekt nog steeds wond vocht. Het is niet mij om met de pakken neer te gaan zitten of om me te laten regeren door angst. Dus probeerde ik te zorgen dat ik positief gesteund word. Ik schreef nieuwsbrieven aan de mensen om me heen. Daardoor kreeg ik deze kanker[s] niet alleen. Accepteer ik hulp en ruimte (al is dat minder makkelijk dan het klinkt). Zoek en vroeg ik de stilte om de emoties te kunnen voelen, welke er dan ook voorbij kwamen. Om te merken dat als alles er echt mag zijn. Het mij niet in een gevangenis van angst en verdriet zet. Ik ben op zoek gegaan naar de zekerheid van het moment. In het moment is er vaak niks aan de hand, kan het zelfs gezellig zijn,.. naast al het verdriet en loslaten en de pijn.

Want tuurlijk doet het pijn om nu geen borsten meer te hebben. Ik heb gekozen voor het meest zachte voor mijn lijf wat al zo veel klappen heeft moeten opvangen. Mijn lichaam dat de signalen eigenlijk altijd al heeft gegeven, alleen heeft het lang geduurd voordat ik die taal kon lezen (en ben ik nog steeds lerende). Het meest zachte is geen reconstructie van de 2. Mijn arts zei de verhelderende woorden, je krijgt niet 2 nieuwe borsten want de zenuwen zijn kapot. Je krijgt 2 vormen. Ik heb gekozen om niet mijn borsten te zijn, maar mezelf. En ja dat is niet makkelijk, maar ja… dat is borstkanker sowieso niet. Iedereen heeft haar eigen verhaal. Haar eigen perspectief. Dit is een klein stukje van het mijne

Barbara Labrie