Els Van Cleef
Mijn ‘turning point forever’: de zomer van 2008! Vergevorderde borstkanker met uitzaaiing naar de oksels... stage IV. Geen goede prognose en een zware strijd voor de boeg. Dit komt hard aan op je 46!
Na een routineonderzoek kreeg ik het advies mijn borsten verder te laten onderzoeken. Dat gebeurde trouwens elke 2 jaar, met reclus weefsel (fibrocystische mastopathie) heb je nl. soms last van knobbeltjes, meestal wel gewoon goedaardig.
Het zat helaas deze keer niet goed. Puncties, een nieuwe mammografie en echo volgden... enkele dagen later het verdict. Ze moesten er allebei onmiddellijk af! Ik werd hierbij gesteund door mijn huisarts, maar de borstchirurg vond dit geen goed idee. Geen borsten is voor velen een psychologische schok, maar ik wilde dát liever dan maar 1 borst en geheel uit balans. Het gevaar dat ook jouw andere borst misschien ‘ziek’ zou kunnen worden...
Na de operatie in juni 2008 kreeg ik chemotherapie, 6 beurten met telkens 3 weken rust. Mijn lange haren werden vóór de eerste chemo al gekortwiekt. Exact 2 weken later had ik de eerste plukken haar in mijn hand, akelig. Vóór de 2e chemo ging alles eraf met de tondeuse en het scheermesje, volledig kaal! Toch ook wel heel speciaal, bij de kapper ben ik in een slappe lach geschoten. En ja, je verliest niet alleen die hoofdharen...
Mijn handen werden in ijshandschoenen gestoken om mijn nagels te beschermen: voor, tijdens en na de sessie, heel pijnlijk! Ik voel die pijn nu nog steeds op koude of vochtige dagen... mogelijk ook als gevolg van de Taxotere. Op het laatst kon ik haast niet meer stappen, mijn lichaam van voorheen veranderde compleet, opgezwollen door de cortisone,... de spiegel was écht niet mijn beste vriend. Misschien dat ik het diep in mij ook wel nooit heb willen aanvaarden? Mijn wens? Als alles achter de rug is, wil ik terug zoals vroeger zijn en mét lange haren!
In deze moeilijke periode had ik geen partner. Je bent je beste versie niet, dus iemand nieuw leren kennen, was niet ideaal... Het was zwaar, want je verlangt er wel naar, logisch toch? Mijn ouders en de vriendinnen waren er altijd voor me, ook de psychologische ondersteuning op Onco was een grote hulp. Geheel alleen was ik dus niet, toch was het thuiskomen soms wel hard na een lange ziekenhuisopname.
De andere borst werd tijdens de bi-laterale reconstructie vervangen door eigen weefsel, anderhalf jaar later, een operatie van 13 uren. Net op tijd, want er zat toen al een begin van... Baarmoeder en eierstokken weg... erg ingrijpend. Ook al was ik 47, geen moeder meer kunnen worden, werd plots onherroepelijk. Er volgden vele operaties door complicaties en een oude ziekte die telkens opnieuw de kop opstak... Endometriose, onbegrijpelijk, want ik was niet meer vruchtbaar. Gelukkig nooit kwaadaardig, deze ziekte woekerde in mijn abdomen en zorgde voor acute en zeer pijnlijke ontstekingen.
Een nieuwe heup in 2012, als gevolg van de chemo en in 2017 een goedaardig gezwel onder mijn oor. Uiteindelijk onderging ik 14 operaties tussen 2008 en 2017. Een ‘down day’ had ik soms, maar in een neerwaartse spiraal verdwijnen, probeerde ik te vermijden. Je voelt je nl. dubbel ziek als je depressief bent. Mijn positieve en vrolijke zelve bezorgde me toen kracht en helpt me ook vandaag verder.
Ze zeggen soms dat hét je verandert... Ergens ben ik nog wel dezelfde als voordien. Alleen zijn er een aantal dingen die nu meer dan vroeger heel uitgesproken mijn persoonlijkheid definiëren: mijn gevoel voor rechtvaardigheid, eerlijkheid; behoefte aan dialoog en ware vriendschap... Echtheid!
De afgelopen jaren waren soms heel emotioneel, bang afwachtend, maar nadien toch ook de opluchting... Preparing for the worst, but always hoping for the best.
Keep going, each step may get harder, but don’t give up. The view is beautiful at the top!
Els Van Cleef